Amrita budhathoki

 देउराली भन्ञ्याङ काँटेर जाँदा सम्झेथे उसैलाई  मनको वह पोखी केहीबेर रौंला भनी बुझाए थें मनलाई । हर घुम्ती काँटी भीर पखेरामा खोजेथे उसैलाई  ती घुम्ती मोडी बचाइ रहन खोजेथे यादलाई । हुन्न रहेछ केही पनि भन्न आखिरी पराईलाई  याद धेरै दियौं संगाली रहन्छु जीन्दगी भरीलाई । त्यहीँ पर पुगी फर्केर हेर्दा अध्यारो भयो मन  चढाएको पाती सुकेर गयो हात रित्तै भयो झन । दिनभरी डुल्ने त्यो रानी चरी गुँड खोजी फर्कन्छे सब रित्तिइ सके ती बचेरालाई आखिर के खुवाइ निधाउँछे । 

  कतै बाध्यताको शिकार कहीँ रहरबाटै तिरस्कार टुटेपछि बोक्नै नसकिने फुटेपछि सिसासंग जस्तै डराउने मन । एकान्तमा , स्वपनील बगैंचा खडा गर्दै पुलकित हुँदै अशिना झार्ने टुटे फुटेको घाउँ टाल्दा टाल्दै हारेको मन मृत्यु शैयाको पर्खाइमा जीर्ण हुँदै डढेलोको पर्खाइमा मन । तिम्रो आहटमा प्रफुल्लित डाँफे जस्तै धरतीको चरणमा हराउने घातबाट पुरस्कृत मन । कतैँ , आमाको अस्मितामा बुट बजार्दा प्रफुल्लित फेरी , आफ्नै अस्तित्व रक्षाको लडाइमा पराजित मूल्य मान्यताको अग्नीमा बर्सैं देखि जलिरहेको हजारौं अग्नी परीक्षामा सफल भए पनि आफैंसंग पराजित मन ।  

  बोल्ने एउटा गर्ने अर्कैं , नीति थिती केही हैन बेसुरा गीत जस्तै सबै आफ्ना बनाउने खास तिमी मेरो पनि आस तिमी । भनेको गरेको केही हैन , छैन बाटो फरक परे पनि त्यसै त्यसै खास तिमी झरेको फूल , पतझड जस्तै अर्थहीन खास तिमी । जीउनु छैन संगै टुट्ने , छुट्ने डरै छैन को , किन कसरी अनुत्तरीत नै पर्खाल पारीवारी निर्देशन एउटै ध्वसांत्मक इतिहासको खास तिमी । यात्रामा अल्पविराम कङ्कको मिठो संगीत सीमामा ठिंग उभिएको आकृति बोचिएका किल्ला र कोठीमा खास तिमी । शक्तिको उन्मादले उफ्रिएको बारुदी सुरुङ भित्रको सुरक्षा घेरामा आमालाई नङ्याउने खास तिमी ।

पुरै जीवन चाहिँदैन जीउनलाई  केवल एक पल नै काफी हुन्छ  यादमा रमाउनलाई  त्यो पल नै काफी हुन्छ  जीउने आधार बनाउनलाई  फेरी, थाकेको शरीर त निको होला दिलै थाकेपछि  के को याद के को सम्झना  घाउँ नै काफी हुन्छ जीउनलाई । हर उक्साहट तितो यथार्थ  पृथक परिवेश बोल्नु नै किन पर्यो र  अथाह यादको संगालोमा  रमाउनलाई ।  यती यादमा किन आउँछौ हर पल रुवाउनलाई  कसैले नदुखाएको मन  एकै पलमा रुवाउनलाई । सबैले छाडेर गएको चौतारीमा  लुकाएर सजाएको छु  दिलभित्रको खाली ठाउँमा  फेरी  सजाएर आफैलाई दुखाएको छु । तिम्रो हातले भरेको सिउँदो नि त्यो पलमा देखेको छु सम्झनामा मेरौ हौं भनी  रमाएको छु । २०६३ माघ १६ म्याङ्लुङ

  के भन्थ्यौं तिमी त्यो दिन फेरी आइदिए उन्मुक्त भइ ती पदचाप फेरी संगै भैदिए  अनकन्टार खडेरीमा  पालुवा आइदिए । कुनै दिन तिम्रो लोग्ने र म हराएका थियौं धेरै बेर प्रकृतिको छातिमा  उनकै  शास्वत नियममा न उस्ले तिमीलाई सम्झियो न मैले उस्लाई  । दुनियाँलाई छल्दै हराएका थियौं एकान्तमा प्रकृतिको अनुपम छटा छिचोल्दै गोधुँली साझमा डराउँदै नेटो काटेथिऊँ तिम्रो लोग्ने र म । एक सासमा वृतान्त बताउँदा त्रिसुलको बगरमा लुटपुटिदै सागरमा हराउँदा भ्रम वा के डराउँदै आफैंमा हराउँदा   प्रकृतिलाई नै विशाक्त बनाइ आफैंमा रमाउँदा  बिना लगाम सडकमा भेडा जस्तै कराउँदा  उस्को आधिपत्यमा आफै हराउँदा ।  तिम्रो सिउँदोको रंग ऊ मोरो ओठमा हासो भर्ने भयो के गरुँ ?  तिमी घरमा बस आउँदिन म उसको दिलको दरबारमा नि अब धाउँदिन  साँघुरो चार दिवारमा अटाउँदिन  घरमा बस दिलबाट हटाउँदिन म ।  

  सास नरोकिए सम्म तिमीसंग बोल्न मन छ सीमा काटुन्जेससम्म संगैसंगै हिड्न मन छ तिम्रो मनको चौतारीमा थकाइ मार्न मन छ थाहा छ नि पाइन्न ! तर यसैयसै बद्मासी गर्न मन छ । चञ्चल म, शालीन तिमी तिमीभित्र हराउन मन छ रोएपछिको माटो, फुटेपछिको सिसा जस्तै जस्तै अनन्तमा, त्यही सागरमा हराउन मन छ । सारा पीडा तिम्रो हरी, रोइरहन मन छ मेरा हर खुसीमा तिमीलाई सजाउन मन छ ठेस लाग्ने तिम्रो पाउँमा फूल राख्न मन छ सारा जीवन लुकीलुकी तिमीलाई माया गर्न मन छ

  मोक्ष भन्दै यो चिसोमा विहानै नुहाएको दीर्घायुको कामनामा महिनै भरी पेटै सुकाएको विचरीलाई के थाहा उसैलाई मरी भन्दै अर्की फकाएको ................................................. छुनु हुन्न गोडाले पाप लाग्छ रे ढुंगा ढोग्दै हिड्यो भने मोक्ष मिल्छ रे वृद्धाआश्रम भयो गाउँ पुण्य खोज्नाले बाआमा भोकै मरे छोराबुहारीको मति मर्नाले ।