तिम्रो लोग्ने र म

 

के भन्थ्यौं तिमी त्यो दिन फेरी आइदिए

उन्मुक्त भइ ती पदचाप फेरी संगै भैदिए 

अनकन्टार खडेरीमा 

पालुवा आइदिए ।

कुनै दिन तिम्रो लोग्ने र म

हराएका थियौं धेरै बेर प्रकृतिको छातिमा 

उनकै  शास्वत नियममा

न उस्ले तिमीलाई सम्झियो न मैले उस्लाई  ।

दुनियाँलाई छल्दै हराएका थियौं एकान्तमा

प्रकृतिको अनुपम छटा छिचोल्दै

गोधुँली साझमा डराउँदै नेटो काटेथिऊँ

तिम्रो लोग्ने र म ।

एक सासमा वृतान्त बताउँदा

त्रिसुलको बगरमा लुटपुटिदै सागरमा हराउँदा

भ्रम वा के डराउँदै आफैंमा हराउँदा  

प्रकृतिलाई नै विशाक्त बनाइ आफैंमा रमाउँदा 

बिना लगाम सडकमा भेडा जस्तै कराउँदा 

उस्को आधिपत्यमा आफै हराउँदा । 

तिम्रो सिउँदोको रंग ऊ

मोरो ओठमा हासो भर्ने भयो के गरुँ ?

 तिमी घरमा बस आउँदिन म

उसको दिलको दरबारमा नि अब धाउँदिन 

साँघुरो चार दिवारमा अटाउँदिन 

घरमा बस दिलबाट हटाउँदिन म ।