एक पल



पुरै जीवन चाहिँदैन

जीउनलाई 

केवल एक पल नै काफी हुन्छ 

यादमा रमाउनलाई 

त्यो पल नै काफी हुन्छ 

जीउने आधार बनाउनलाई 

फेरी,

थाकेको शरीर त निको होला

दिलै थाकेपछि 

के को याद के को सम्झना 

घाउँ नै काफी हुन्छ जीउनलाई ।

हर उक्साहट तितो यथार्थ 

पृथक परिवेश

बोल्नु नै किन पर्यो र 

अथाह यादको संगालोमा 

रमाउनलाई । 

यती यादमा किन आउँछौ

हर पल रुवाउनलाई 

कसैले नदुखाएको मन 

एकै पलमा रुवाउनलाई ।

सबैले छाडेर गएको चौतारीमा 

लुकाएर सजाएको छु 

दिलभित्रको खाली ठाउँमा 

फेरी 

सजाएर आफैलाई दुखाएको छु ।

तिम्रो हातले भरेको सिउँदो

नि त्यो पलमा देखेको छु

सम्झनामा मेरौ हौं भनी 

रमाएको छु ।

२०६३ माघ १६

म्याङ्लुङ



Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

तिम्रो लोग्ने र म

Image
  के भन्थ्यौं तिमी त्यो दिन फेरी आइदिए उन्मुक्त भइ ती पदचाप फेरी संगै भैदिए  अनकन्टार खडेरीमा  पालुवा आइदिए । कुनै दिन तिम्रो लोग्ने र म हराएका थियौं धेरै बेर प्रकृतिको छातिमा  उनकै  शास्वत नियममा न उस्ले तिमीलाई सम्झियो न मैले उस्लाई  । दुनियाँलाई छल्दै हराएका थियौं एकान्तमा प्रकृतिको अनुपम छटा छिचोल्दै गोधुँली साझमा डराउँदै नेटो काटेथिऊँ तिम्रो लोग्ने र म । एक सासमा वृतान्त बताउँदा त्रिसुलको बगरमा लुटपुटिदै सागरमा हराउँदा भ्रम वा के डराउँदै आफैंमा हराउँदा   प्रकृतिलाई नै विशाक्त बनाइ आफैंमा रमाउँदा  बिना लगाम सडकमा भेडा जस्तै कराउँदा  उस्को आधिपत्यमा आफै हराउँदा ।  तिम्रो सिउँदोको रंग ऊ मोरो ओठमा हासो भर्ने भयो के गरुँ ?  तिमी घरमा बस आउँदिन म उसको दिलको दरबारमा नि अब धाउँदिन  साँघुरो चार दिवारमा अटाउँदिन  घरमा बस दिलबाट हटाउँदिन म ।  
Read more

के ख्वाउँछे

Image
 देउराली भन्ञ्याङ काँटेर जाँदा सम्झेथे उसैलाई  मनको वह पोखी केहीबेर रौंला भनी बुझाए थें मनलाई । हर घुम्ती काँटी भीर पखेरामा खोजेथे उसैलाई  ती घुम्ती मोडी बचाइ रहन खोजेथे यादलाई । हुन्न रहेछ केही पनि भन्न आखिरी पराईलाई  याद धेरै दियौं संगाली रहन्छु जीन्दगी भरीलाई । त्यहीँ पर पुगी फर्केर हेर्दा अध्यारो भयो मन  चढाएको पाती सुकेर गयो हात रित्तै भयो झन । दिनभरी डुल्ने त्यो रानी चरी गुँड खोजी फर्कन्छे सब रित्तिइ सके ती बचेरालाई आखिर के खुवाइ निधाउँछे । 
Read more

मन

Image
  कतै बाध्यताको शिकार कहीँ रहरबाटै तिरस्कार टुटेपछि बोक्नै नसकिने फुटेपछि सिसासंग जस्तै डराउने मन । एकान्तमा , स्वपनील बगैंचा खडा गर्दै पुलकित हुँदै अशिना झार्ने टुटे फुटेको घाउँ टाल्दा टाल्दै हारेको मन मृत्यु शैयाको पर्खाइमा जीर्ण हुँदै डढेलोको पर्खाइमा मन । तिम्रो आहटमा प्रफुल्लित डाँफे जस्तै धरतीको चरणमा हराउने घातबाट पुरस्कृत मन । कतैँ , आमाको अस्मितामा बुट बजार्दा प्रफुल्लित फेरी , आफ्नै अस्तित्व रक्षाको लडाइमा पराजित मूल्य मान्यताको अग्नीमा बर्सैं देखि जलिरहेको हजारौं अग्नी परीक्षामा सफल भए पनि आफैंसंग पराजित मन ।  
Read more