Amrita budhathoki

उन्यु पुनः टुसायो चैत्रको महिना, दिउसोको त्यस्तै तीन बजेको हँुदो हो, टन्टलापुर घामले टाउँको खप्नै नसक्ने गरी पोलिरहेको थियो । ललितपुर ज्वागलकको युएन पार्कमा लगाइएका काइयो, मसाला, बकाइनो प्रजातिका वनस्पति एकले अर्कालाई गिज्याउँदै आआप्mना नयाँ पालुवा फेर्नमै व्यस्त थिए । उनीहरुलाई आप्mनो नियमित प्रव्रिmया अघि बढाउनै आतुर थियो । छेउमा लटरम्म फूलेको असारे पूmलले आप्mनो काखैमा नयाँ पालुवा हाल्न नसकेर जिङ्ग्राई रहेको उन्युलाई खिज्याइरहेको आभाष हुन्थ्यो । हो त्यही बेला, अनिता आपूmलाई उन्युमा समानता भएको महसुस गर्दै थिइन् । त्यहाँका हरेक वनस्पतिमा सजीवता थियो । सबै उर्वर थिए । उनी ३३ औँ वसन्तसम्म पनि उन्यु जस्तै थिइन् । कहिल्यै नफूल्ने । उनलाई आपूm र उन्युमा समानता देखेर खिन्न हुन पुगिन् । उनलाई लाग्यो यो उन्यु पनि आपूm जस्तै छ । कहिल्यै नपुल्ने, बन्जर । सायद यसैकारण अरुले यसलाई पनि माया गर्न छाडी सकेका छन् । उनलाई लागि रहेको थियो, पार्कका हरेक वनस्पतिले उन्युलाई हेय्को दृष्टिले हेरिरहेका छन् । र त यो कठिङ्ग्रिएको छ । म जस्तै । सबैले यसलाई पनि मलाई जस्तै अपमानित आँखाले हेरिरहेका छन्...

फागुनको महिना थियो । प्रकृति पनि उजाडिए झैँ देखिन्थ्यो । वनस्पतिले आफ्ना नयाँ पालुवा फेर्नलाई सबै पात झारी सकेको थियो । मानसिक रूपमा विक्षिप्त दीपका बुबा आगनमा बसेर आफ्नै सुरूमा कराउँदै थिए । क्षयरोगले थला परेकी आमा अगेना छेऊको मुल ओछ्यानमा सुतिरहेकी थिइन् । एकाबिहानै दीपको घरमा धेरै मानिस आए । घरमा आगो थिएन । आगो लिन छिमेकीको घरमा पुगेर फर्किदै गर्दा उसको जीवनका सम्पूर्ण खुसीहरू मेटिए । उसको घरमा बज्रपात भयो । एक्कासी आगो लाग्यो । आकाश गड्गडाउँदै, बिजुली चम्केझँै, मेघ गर्जे झैँ, चट्याङ परेझैँ, घरै मास्तिरको भीर वरिपरिबाट बम र गोली बर्साइयो । सूर्यका लाली किरणहरूले पूर्वतिरबाट धर्तीलाई भर्खरै आलिङ्गन सुरू गर्दै थिए । इलामको अन्तु डाँडाँबाट झुलुक्क झुल्किएको सूर्यले जबर्जस्त आफ्ना किरणहरू कन्चनजङ्घाको शिरमा हुत्याउँदै थियो । चाँदीरूपी हिम च्यादरले शिर ओडेको कन्चनजङ्घाले मुसुक्क मुस्कुराएर केवल बिहानीलाई स्वागत मात्रै गर्दै थियो । हो, त्यही बेला चाँदीको शिर, हरियो सारी र पहेँला घुँगुरा लगाएकी पृथ्वी एक तमासले रोइन्, धरधरी रोइरहिन् । उनको रूवाइसँगै चिच्याइ–चिच्याइ रून पुग्यो १४ व...

लक्ष्य ठुलो बजेट सानो